شاید من زیادی رویا پردازم. تخیلم به هر کجا که فکر کنی سرک میکشه. به اتفاقهای محال. به آرزوهای دورو دراز. فکر نکنم به خیلی از رویاهام برسم. اما نمیتونم بهشون فکر نکنم. حتی فقط فکر کردن بهشم منو به وجد میاره. این که کاش واقعی بودن. با این حال وقت زیادی رو سعی میکنم هدر ندم برای فکر کردن بهشون. قبلا ها چرا. وقتی ۱۴-۱۵ ساله بودم فکرم همه جا میرفت. ولی الان همیشه یه مرزی هست که اجازه نمیدم ازش فکرم بگذره. ولی همیشه رویاهام گوشه ی ذهنم هستن. گاهی از خودم میپرسم یعنی میشه که بشه یعنی میشه که بتونم؟ بعد به خودم یاداوری میکنم که اینها همش رویاست و وضعیت الان من نمیتونه از پس همچین رویایی بر بیادو محققش کنه. به این که فکر میکنم غم عالم میشینه روی دلم. که چرا من باید همچین موقعیت مزخرفی داشته باشم توی این جهان. اما چکار میشه کرد. بعضی وقتها به خودم قول میدم تا موقعیت ها رو خودم ایجاد کنم. اما مگه این کار آسونه شاید چند سال طول بکشه اونم در اخر ایا بشه ایا نشه. با این حال من دست نمیکشم ازشون. وجودشون بهم دلگرمی میده. دلگرمی این که زنده ام و دارم زندگی میکنم اما کاش میشد که اتفاق میفتادن. حاضرم براشون تلاش کنم اما بشن. شاید من زیادی رویا پردازم.
صبح بخیر امروز بهمن ماه شروع میشه. بریم برای یک ماه هیجان انگیز. قراره کلی چیز جدید یاد بگیرم. به خاطرش دلم خوشه. احساس میکنم زندگیم ارزششو داره.
درباره این سایت