فکر میکنم یکی از خطراتی که ممکن کتاب خوندن یا هرکار دیگه ای که زیاد انجام میشه داشته باشه این تصور که تو فکر کنی دیگه همه چیز رو میدونی و نسبت به بقیه آگاهی زیادی داری و در نهایت این که به خاطر این توهم ادامه دادن اون کار رو متوقف میکنی. یعنی چی یعنی من مثلا خیلی کتاب میخونم بعد فکر کنم نسبت به بقیه خیلی خفن شدم بقیه رو موش ببینم. این راستش چیزی هست که من سعی میکنم دچارش نشم چون خیلی خطرناک وقتی به مرحله ای میرسه که تو متوقفش میکنی به جای این که به جلو بری به عقب برمیگردی و پسرفت میکنی. حالا چه تو کتاب خوندن که خیلی شایع هست چه توی عکاسی چه توی ورزش حتی یا آشپزی یا هرچیزی که دست از ادامه دادن برداری فکر کنی دیگه خدای اون فعالیتی. این توهم مزخرفی هست و باید واقعا هراز گاهی یاداوری کنیم. من ادمهایی رو دیدم که آدمهای خیلی بزرگی بودن. خیلی بزرگ حداقل یک نفر رو میشناسم. خیلی با این که دانششون زیاده ولی انگار خودشونو نشون نمیدن یا نمیدونم چجوری بگم. و تو وقتی میبینیشون اصلا از این دست توهمات ندارن. ضرب المثل داریم که میگن طبل هرچه خالیتر صداش بیشتر. حالا ممکن بعضیا بگن تو که خودت اینجوری هستی. اینجا از کتابهات که میخونی میگی یا توی اینستا بخشی از کتابهایی رو میذاری که خوندی. در جواب باید بگم که من واقعا از اول هدفم به رخ کشیدن نبوده فقط برای معرفی کتابهارو مینویسم و این که اینجا مثل دفتر خاطراتم هست. اگه چیزی راجع به کتابها به نظرم بیاد مینویسم تا بمونه و یادم باشه که یروزی چجوری گذروندم و به چه چیزهایی فکر میکردم. یا نقل قول ها واقعا قصدم به رخ کشیدن نیست و نبود برای این هست که انگار حالم رو توصیف کنه. انگار به زبان من گفته باشه یا حتی نقل قولی که به نظرم گفته اش جالب اومده باشه من واقعا هدفم این نبود اما توی اینستا چون چند نفر بهم گفتن دیگه نمینویسم نقل قولی یا عکسهامم نمیذارم :( هرچند دلایل دیگه ای هم داره. این که بخش هایی از کتابهایی که میخونمو مینویسم برای خودم یه آرشیو میشه یه پرونده از اون کتابها اطلاعاتی میده که شاید به درد بقیه هم بخوره.
درباره این سایت