ترسهایی همراهم هست و مدام فکرهایی توی ذهنم میاد مثل این که اگه نشه. اگه ببازم. اگه ضایع بشم و از این دست پیامها. اعصابمو خورد میکنه. خیلی بده ادم خودشو باور نداشته باشه؟ نه؟ به هرحال نمیتونم با اطمینان بگم آخرش چی میشه. اصلا چه اهمیتی داره، من هر روزمو سعی میکنم خوب انجام بدم دیگه آخرش هرچی شد. نشد یه سال دیگه. ولی واقعا دلم میخواد برم فلسفه :( هرچند با مطالعات شخصی هم میشه ولی دلم میخواد برم دانشگاه. البته خدا کنه توی ذوقم نخوره. ولی اهدافم بهش وابسته هست. اگه نشه راهم عوض میشه :( و من نمیدونم باید چیکار کنم اون وقت. انگار راهمو گم کنم.
بگذریم. امشب هم تا صبح بیدارم یعنی بیدارم تا جایی که دیگه از خستگی نتونم. دلم میخواد اینجوری از این به بعد کار کنم. زیاد نخوابم. وقت هدر ندم. آدم وقتی کار نمیکنه و بیکار هست واقعا اعصابش خورد میشه انگار زندگی بهم بریزه. آشفته میشه. باید ترسهامو کنار بذارم. نباید بذارم روم تاثیری بذارن. دلم میخواد همه چیزو بذارم کنار و فقط کارامو انجام بدم حتی همین گوشی رو.
من یه آدم معمولیم اونقدر معمولی که احساس میکنم برای دیگران اصلا وجود ندارم یا وجودم خیلی کمرنگ. همیشه همینجوری بوده. من خنثی بودم نه بد بودم و نه خوب. واسه همین وجودم اهمیتی نداره. کسی منو به خاطر خودم و وجود خودم انگار نبینه و مهم نباشه که زندم یا مرده. انگار در کنار بقیه معنا پیدا کنم. این موضوع رو دوست ندارم دلم میخواد خوب باشم.به خاطر وجود خودم آدمها بخوان که باهام حرف بزنن. شاید بخشی از تلاش کردنم به خاطر این موضوع باشه که از تعادل خارج بشم. البته میشه هم تلاش کنم بد بشم این کاری که هیچ ادم عاقلی فکر نکنم بکنه. کار آسونی هست نیاز به تقلایی نداره فقط باید هرچی که الان هستم انجام ندمو جا بزنمو از همه چیز دست بکشم و مثل احمق ها زندگی کنم انگار هیچ چیز اهمیت نداشته باشه.
از این هم بگذریم. وقت کاره کاش میشد توش خوب باشم. باید بیشتر از قبل کار کنم. جز این هیچ چیز مهم نیست. این که کار کنم شادم میکنه و این خیلی ارزش داره برام. منم امیدوارم آرزوهامون براورده بشه.من به آینده امیدوارم. به تغییر دادن زندگیم. باید زندگیمو تغییر بدم. یه مائده ی جدید باخصوصیت های بهتر بشم. اینجوری نمیشه هیچ اتفاقی نمیفته برام.
درباره این سایت